Hij is 10 en wordt bijna 11. Zijn lievelingskleur is lichtblauw…van Manchester City.
Hij kan uitstekend hoofdzaken scheiden van bijzaken. Meer dan uitstekend. Al moet ik erbij zeggen dat het zijn eigen hoofdzaken en zijn eigen bijzaken zijn.
En ik begin steeds beter te begrijpen waarom.
Gisteren was het de dag van de aankomst van Sint in de stad. Hij gelooft niet meer, maar hem hoef je niet uit te leggen dat hij mee gaat en het hele verzinsel mee speelt voor zijn zusje. Dat doet hij perfect.
Hoe hij er deze dag bijloopt is duidelijk bijzaak. De zakken hangen uit zijn trainingsbroek waarvan een uur eerder de rits kapot ging, zijn beide schoenen hebben veters, maar zijn niet gestrikt. Zijn haar is vanochtend gewaxt bij opa en oma, die hebben heule fijne wax die een week blijft zitten en zijn winterjas zit gelukkig over zijn shirtje met korte mouwen, want een trui eroverheen is onzin in november en is sowieso bijzaak.
De bal is mee. Hoofdzaak.
Het is veel te druk voor de bal, vind ik eigenlijk en zo’n bal is voor mij op een sinterklaas aankomstfeest toch echt bijzaak.
Hij legt uit; de bal is juist nu belangrijk. De bal aan je voeten houden als er zoveel mensen zijn is de uitdaging, een goede training en je kunt in 60 minuten veel panna’s maken.
Dan thuis. Het huiswerk moet nog. Een aandachtspuntje is de leesbaarheid. Wat mij betreft een hoofdzaak. Wat de juf betreft ook.
Voor hem een bijzaak, ze kijken het huiswerk zelf na, niemand hoeft het goed te kunnen lezen.
Hoofdzaak wordt het pas als de juf het niet kan lezen en hij door een onleesbaar handschrift een onvoldoende haalt. Tot dan, bijzaak. Ik laat het.
Dan training. Zin of geen zin? Voor hem een bijzaak. Daar denkt hij niet over na.
Ik moet hem brengen met de auto, het komt met bakken uit de lucht en ik parkeer 100 meter van de ingang. Ik stap niet uit want dan word ik nat. Hoofdzaak voor mij.
Hij gaat weer 2 uur trainen, zijn linkerbeen krijgt de aandacht vandaag. Hoofdzaak, voor hem.
Eenmaal weer thuis eet hij omdat het moet. Voor hem een bijzaak, hij denkt niet, hij eet. Ik zet hem wat voor en hij eet het op.
Hij zoekt op Youtube naar filmpjes waarin Kevin de Bruyne met zijn linkerbeen scoort.
Dat moet hij kijken, hoofdzaak.
Over het algemeen is hij serieus, is hij gedisciplineerd en doet wat hij vindt dat hij moet doen.
Hij houdt ervan als anderen dat ook doen. Dat anderen doen wat ze moeten doen, met een duidelijk doel voor ogen.
Wat als er geen voetbal was?
Dan was er geen leven, voor hem, voetbal is hoofdzaak. Nu.
Voetbal is een vlucht, een uitdaging en een afleiding. Voor de alledaagse saaiheid die hij in veel dingen ziet. Of is het andersom? Dat het voor hem werkt dat veel dingen saai zijn. Want anders wordt hij teveel afgeleid. Ja, het is dat wat het mechanisme werkend maakt. Je zorgt voor veel bijzaken zodat de hoofdzaak telkens in zicht blijft.
Heel veel is saai. School is saai, uiteten is saai, naar een winkel is saai en ergens op bezoek gaan is saai. Bijzaken.
Maar voor hem is die kijk op het leven essentieel denk ik. Voor hem is het belangrijk dat hij zijn wereld klein houdt.
Alleen zo kunnen hoofdzaken nog groter worden en bijzaken nog kleiner.
Alleen zo kun je focussen op wat echt belangrijk is.
Voetbal…nu …morgen en volgende week.
En later, als hij groot is … Manchester City.
Dat er veel meer is in het leven bewaren we voor straks. Als je het niet meer leuk vindt, of als het niet meer gaat.
Dan zorg ik dat een groot vangnet voor je heb met alles wat je nog kunt gaan ontdekken en zorg ik ervoor dat dingen die de komende jaren bijzaak voor jou gaan zijn, dan fantastische hoofdzaken worden. Je zult zien dat de saaiheid verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Dat hou ik voor je in petto en ik zal er zuinig op zijn.
Want ik gun je een bal, en ik gun je fantastische steekpasses, maar ik gun je het allermeest het leven in al zijn facetten.
Maar ik wacht, totdat je mij een teken geeft, ok?
Voetbal ze vriend.