Laatste loodjes zijn niet zwaar…!
Al maanden denk ik veel aan dezelfde mensen. Ze zitten in mijn hoofd als een afspeellijst en iedere dag komen ze allemaal eventjes voorbij.
Soms 1 of 2 in het bijzonder, maar ik heb genoeg ruimte voor allemaal, gelukkig.
De laatste 2 weken zijn het vooral de 2 schatten die eindexamen doen, een jongen en een meisje.
Bijzondere kinderen, bijzondere levensfase… de puberteit.
Ze weten al een tijdje dat eindexamen doen voor je VMBO heel belangrijk is. Belangrijk omdat het de dingen afmaakt, en ook belangrijk omdat je trots op jezelf kan zijn en voelt dat je ergens hard voor gewerkt hebt en omdat er een nieuwe fase in je leven begint. Ik geloof dat ze daar wel zin in hebben.
En of je nu een her hebt of slaagt, of zelfs als je zakt misschien wel, je doet mee met de rest, je voelt dat je ouder wordt en dat het leven voor je klaarstaat, daar in de toekomst.
Ze hebben meer zin in die toekomst dan wie dan ook, deze 2..de een 16, de ander 17 lentes jong.
De puberteit is in een hogere versnelling voorbijgeschoten de afgelopen maanden. Ze zijn allebei een stukje eerder volwassen geworden dan ze gedacht hadden. Dan wij allemaal gedacht hadden.
En dat is verdrietig en mooi tegelijk. Het waren al 2 mooie kinderen, maar nu, na een periode van verdriet en rare, niet-chille situaties worden het nog mooiere jong-volwassenen denk ik.
Ze hebben ontdekt dat het leven niet vanzelfsprekend is. Dat je ouders ziek kunnen worden of dat je zelf ziek kunt worden. Heel erg ziek. Zo ziek zelfs dat de hele wereld om je heen op zijn kop staat en mensen heel erg bezorgd of van het padje raken. Dat het ineens niet meer zo zeker was of je wel eindexamen kon doen dit jaar..of überhaupt zelfs.
En daar heb je als 16 jarige toch geen zin in jonguh…
Gedoe … veel gedoe. En een puber kijkt liever weg van gedoe. Gaat chillen met vriendinnen of geld verdienen als afwasser omdat die toffe sneakers dan dichterbij komen.
Maar telkens huilende mensen op bezoek krijgen of kaartjes ontvangen van mensen die je niet eens persoonlijk kent. Jezus ..doe normaal.
Wat moet je ermee?
Een galajurk .. die moet er wel komen. Er zijn van die dingen die zelfs tijdens gitzwarte dagen overeind blijven.
En tijd voor jezelf. Hoe bezorgd de wereld ook is, maar mag ik asjeblieft een bietje ‘space’ ?
Ziek zijn kan ik ook wel even alleen en hoe bezorgder de ander, hoe niet-comfortabel ik me daarbij voel.
Doorleven als de wereld in de fik staat. Chips blijven eten en chillen met je vriendinnen als volwassenen het doemscenario bespreken. Dat kunnen jullie als geen ander.
En dat is fantastisch!
Maar nu dus in het gareel. Nog 3 dagen en dan zit het erop.
Nog 3 dagen uit je chill modus en knallen alsof je leven ervan afhangt.
Alsof jij , lieve jongen, niet weet dat je leven echt niet afhangt van een examen VMBO.
Nee ..je ondergaat dit examen zoals je de afgelopen maanden ondergaat. Vol zelfvertrouwen en geruststellend naar de ander. Wat een vent ben je geworden jongen!
En jij lieve meid, je vindt het spannend en het draait even om niets anders dan biologie en wiskunde en economie. En dat is prima..voor even nog. Want jij weet ook dat het leven loopt zoals het loopt. Dat je ouders en zus straks naar jou in je mooie galajurk komen kijken met al je vriendinnen die je zo nodig had de afgelopen tijd is veel en veel belangrijker dan de cosinus en de tangens waar niet 1 vraag over gesteld werd.
Ach, reclameliedjes heb je ook niet nodig moet je maar denken, terwijl ze ook voor altijd in een hoofd kunnen blijven hangen. (Daar heb je blijkbaar een laatje voor in je brein, voor dingen die je nooit meer nodig hebt).
Als er 2 mensen op aarde dit diploma verdienen, zijn jullie het wel.
Dus zet hem op, nog even, en dan voor de rest van je leven!