Ik zag een hert, een half jaar geleden. Het was op een rustige, hele fijne plek en de schemering
viel.
De eigenaresse van het huisje had al beschreven dat er kans was dat ze tevoorschijn kwamen,
maar dan moest je geluk hebben.
Ik had geluk.
Ik ben van nature niet zo’n natuurfreak. Als er een buizerd over mij heen vliegt en me bijna van de
fiets trekt moet mijn fietsmaatje mij daarop attenderen.
Zij benoemt iedere vogel die voorbijkomt ..heej een gaai, heej een jong valkje… heej een reiger.
Ik ruik vooral de koeienmest wanneer we een dorp infietsen en het gras als het net geregend
heeft. Ieder zijn waarnemend talent.
Maar daar, in dat keukentje was ik wakker en keek Bambi door het keukenraampje naar binnen,
naar mij op nog geen 20 meter afstand. Een beetje verbaasd , maar het keek recht in mijn ogen.
Ik bleef stil en wachtte totdat het iets anders deed. Geen idee hoelang dat duurde maar het was
prachtig.
Ik heb weinig ervaring met hertjes die naar mij staren en misschien doen alle hertjes dit wel bij
mensen, maar die wetenschap deed niets af aan dit moment. Met koffie in mijn hand en de rust
die ik daar, in die omgeving sowieso al voelde kon ik zelf ook in de ogen van dat hertje kijken.
Het hert zag mij en ik zag het hert. Het hert was onder de indruk van mij, en ik van het hert.
“ Woow wat ben jij tof”. Zoiets was het…
Dit hert en ik liepen samen even weg, figuurlijk.. voor heel even.
Of ik wilde dat het zo was, dat kan natuurlijk ook. Maar dat maakt, gek genoeg, geen verschil.
Ik heb een foto gemaakt bij dat raampje. Je wilt zo’n moment vastleggen en vasthouden en soms
kijk ik er naar en dan kijkt het hert ook weer naar mij.
Op zaterdagmorgen lopen mijn dochter en ik ook soms samen even weg… figuurlijk dan hè.
We zijn dan regelmatig alleen en de mannen hebben voetbalzaken.
Die zaterdagmorgen vinden wij allebei erg fijn. We zien elkaar zoals toen het hert naar me keek.
Aandachtig, nieuwsgierig en vol bewondering.
De ijdelheid spat er vanaf en mijn dochter laat mijn meisjeskant opleven. Ik geniet ervan. Ik draag
dan ook sinds enkele zaterdagen weer oorbellen en soms, heel soms zit er een dubbele laag
mascara op mijn wimpers.
Echt mensen, ongekende transformaties hier sinds de zaterdagochtend gevuld is met meiden
energie.
Inmiddels bestaat er een zaterdagmorgen spotify playlist, een zaterdagmorgen ritueel en
zaterdagmorgen dansjes.
Als dit zo doorgaat sta ik in de winter van 2025 in een jurk en op hakken langs de lijn.
Ze komt op een leeftijd dat ze dingen wil doornemen en vertellen. Dat ze vragen stelt over de
gang van zaken op school, trust-issues met vriendinnen aanhaalt en mijn kledingkast en mijn
bakje met make-up en sieraden enorm interessant vindt.
Ze geeft me stijl advies en we bevinden ons urenlang op de bovenverdieping . Als je me vraagt
wat we doen is dat niet echt uit te leggen. We knommelen… we staan voor de spiegel, we ruimen
op wat we tegen komen en als we klaar zijn kunnen we regelrecht in de catalogus van de
Wehkamp stappen.
Oh en we zeggen heel vaak tegen elkaar hoe mooi we zijn en hoeveel we op elkaar lijken, dat
versterkt de boel nog eens.
En als mijn dochter tegen me zegt dat ze mij mooi vindt met die en die make-up en de haren zus
en zo en dat shirtje op die rok of broek, dan voel ik mij echt mooi.
En als zij een shirt van mij aan heeft met een riem erop, mijn laarzen eronder, de lippenstift tot
aan haar oren zit en zij eruit ziet als een verknipte filmster, dan prijs ik haar de hemel in omdat ze
die outfit zelf heeft bedacht en er bijzonder interessant uitziet.
Het gaat er een beetje Amerikaans aan toe maar die complimenten op die zaterdagmorgen
jongen… die doen wonderen voor ons allebei.
Op maandag is de magie verdwenen en moet er enorm gepaniekt worden over haar kleren en
haar haar vlak voordat ze naar school gaat. De sokken zitten niet goed en de hak van de schoen
zit dubbel. Niets gaat vanzelf.
Eenmaal uit school is er ook vaak haast en actie en gedoe. Knutselen, vriendinnetjes en
tegenwoordig ook huiswerk. Mijn dochter leeft haar leven in 6e versnelling en ziet wat anderen
doen en meent zich daar vaak aan te moeten meten.
Het hoort erbij, sterker nog, het wordt nog veel erger denk ik.
Behalve dus op zaterdagochtend. Dan is er die rust.. en lopen we samen even weg.
En dat maakt die zaterdagen zo belangrijk wat mij betreft. Ik zie hoe ze ervan geniet en dat het
haar sterker maakt.
Wij mama’s kunnen dit verschil maken bij onze dochters.
Wees een hert voor je dochter. Kijk naar haar, sta stil en bewonder.
En zie haar dan precies zo goed als dat ze is en vertel het haar.
Vuurtje
Ik ga op reis.Over 2 dagen.Samen met de jongens.Op sinterklaasavond deelde ik ze