Mijn middelste kind staat aan het begin van de puberteit. En ook voor spiegel.
Het begon met een kuif ..alleen te fixen met een instructievideo van Tiktok waarbij een krultang
(heb ik niet) en haarlak van je moeder (heb ik ook niet) een vereiste waren.
We hebben samen wat uitgeprobeerd, maar helaas. Hij was enkele weken geleden, zoals een
puber dat kan zijn, dood-ongelukkig met zijn haren en met zijn moeder.
Maar…
we zijn een zomervakantie verder, het haar dat groeide als gras en het fuckboy kapsel, want
zo heet het, is een feit dankzij onze hippe kapster en het is ook nog eens zó goed geknipt dat de
video niet meer nodig is.
(Hij is ook weer blij met zijn moeder want ze betaalt de kapper…)
Maar goed.. hij heeft een vlucht gemaakt in het vormen van zijn zogenaamde identiteit. Wie ben
ik, wie wil ik zijn en hoe kom ik daar.
Het komt allemaal uit hem zelf, fascinerend en ik merk dat hij zijn uiterlijk belangrijk begint te
vinden.
Ah die fase.. prima, ik zie je, ik doe mee.
Met stip op 1.
Een goed kapsel. Ben ik het volledig mee eens.
Op 2.
Minder ongezonde dingen eten. Ofja…hij wilde maandag stoppen met snoepen, ofja minder
snoepen, ofja niet meer zo vaak als nu, ofja… vandaag geen chips.
En hij denkt zeker te weten dat hij dat de komende tijd vol gaat houden. Behalve als er een
verjaardag is, of een zomerparkfeest, of weekend.
En in de vakantie mag het sowieso wat vaker.
Gaat lekker jongen.
Op 3.
Hij is een sportieveling en wil dat momenteel heel graag aan de buitenkant laten zien .
Een six-pack gaat er komen en ik zie hem regelmatig op het rode yoga matje liggen in de
woonkamer.
“Planken is goed voor je buik en sit-ups ook mama” .
‘Mama, denk je dat de rustdag die in de 30 dagen challenge zit echt nodig is?”
“Ik denk dat ik die oversla want dan heb ik op dag 24 al een six-pack.”
Ik draai me om, kom eigenlijk niet meer bij van het lachen, maar bijt op mijn lip en hoor mezelf nog
een hele serieuze poging doen om hem te stimuleren.
“ Ja , echt supergood bedach jông” en wens hem succes.
Ik geef hem nog even mee dat het er nu op aan komt of hij karakter kan tonen.
Dat je niet meer gaat snoepen, en dat je tegelijkertijd aan je six-pack gaat werken best nog wel
eens een uitdaging kan zijn.
Maar daar hebben we het over 4 dagen nog wel over…zeg ik tegen hem.
Hij hoort me al niet meer want hij zit vol in de zijwaartse beenlift.
We gaan een dag later samen een stukje hardlopen. Vinden we leuk. Ik onderhoud mijn conditie
en heb even een momentje met met hem. Hij werkt aan zijn goddelijk atletisch lichaam. Dubbel
fijn.
Tijdens het hardlopen zien we een jongen onder de brug ,verslaafd, midden in een trip en hij kijkt
glazig voor zich uit.
Mijn zoon ziet hem en schrikt er van, begrijpt niet goed wat hij daar doet en we hebben het er
over.
Deze jongen heeft het moeilijk zeg ik en krijgt waarschijnlijk niet zoveel kansen om te kiezen voor
sporten of school. Ik leg hem uit dat we niet zomaar moeten oordelen dat de jongen slecht bezig
is , maar dat het leven soms zo lastig is dat je het niet aankan en drugs gebruikt om te vergeten.
Dat vindt hij zielig , en dat is het ook.
En ik vertel hem ook, dat als deze jongen ooit kiest om bijvoorbeeld te gaan hardlopen en geen
drugs te gebruiken, dat daar heel veel karakter voor nodig is, meer dan een 30 dagen abbchallenge
of stoppen met snoepen voor een tijdje. Hij vraagt wat karakter precies is. Dat het naast
je persoonlijkheid ook zoiets betekent als geloof in eigen kunnen.
En dat als je iets echt heel graag wilt, ook door moet zetten als het niet leuk is, als het pijn doet.
Dat karakter pas echt komt als niemand kijkt en dat je zonder applaus toch heel hard je best doet
om iets te willen bereiken.
“ Ik wil ook karakter hebben ” , zegt hij.
“ Ik ook” zeg ik. En ik vertel hem dat je ware karakter zich pas toont als je het zwaar hebt. Maar
dat we tegelijkertijd ook weer liever niet in zulke situaties terecht willen komen. En dat je in het
leven ook niet zult weten wanneer die momenten komen dus kun je dit ook niet echt oefenen
wanneer je dat wil.
Behalve als je jezelf uitdaagt. Tijdens het sporten bijvoorbeeld.
Op TV volgen we al dagen het WK atletiek in Boedapest. Vooral de vrouwen hebben mijn
aandacht. Ik vind ze stoerder dan ooit en er zijn kansen op medailles.
Femke Bol en Siffan Hassan vallen in een van de eerste races maar staan daarna weer op.
Femke Bol pakt een gouden medaille, Hassan zilver. Over karakter gesproken. En snelle benen,
die heb je ook nodig.
Mijn zoon ziet het ook en vindt het mooi.
Ik vertel hem over Siffan Hassan, de Nederlandse atlete uit Ethiopië. Een toonbeeld van karakter
en doorzettingsvermogen. Over mogelijkheden en doorgaan, ook als je denkt dat het niet meer
gaat. Dat deed zij.
Hassan zei ooit eens tegen een journalist dat we allemaal hekjes in ons hoofd hebben. En het is
de kunst om te leren hordelopen en om over de hekjes te springen in plaats van ons om te
draaien, of te wachten totdat de hekjes verdwijnen of een pad met lagere hekjes te kiezen.
Hoe je over zo’n hekje komt is voor iedereen anders, maar het is een kwestie van willen en van
door blijven gaan en geloven dat je het kunt.
Ondertussen lopen mijn zoon en ik een kilometer of 5 en besluiten we om er nog een extra te
rennen, ook met de steken in zijn zij en ook nadat het is gaan regenen.
En we hebben niet echt afgezien, en het was niet eens tegen wil en dank… maar een klein beetje
karakter hebben we al getoond vandaag en hij voelt zich goed na afloop.
En hij vindt dat hij iets lekkers heeft verdiend.
En ik vind dat ook maar moet ook heel hard met hem lachen en besef hoeveel hij op mij lijkt en
hoeveel ik van hem houd.