In de chaos van alledag probeer ik een kapstok te vinden voor de eerste puber die zich heeft aangediend.

Hij is bijna 16 en heeft niet alleen een metamorfose aan de buitenkant doorgemaakt, de gierende hormonen en de achtbaan van emoties verstoppen zich weliswaar in de veilige binnenkant maar komen   gelukkig door wat kieren en gaten af en toe luid en duidelijk naar buiten.

Ik vind het machtig mooi om dat bij je eigen kind te zien gebeuren. Ik vind het prachtig om dat lijf te zien groeien en bewegen en geweldig om te zien hoe dat lijf wordt bekleed met zelf uitgekozen kleren. Ik aanschouw de zoektocht naar de heilige graal qua haarstijl en zie hem bleker en bleker worden door de vele suikerbommen die als medicijn zullen dienen zolang deze fase duurt.

Ik sta erbij en kijk erna…(en ik zie mezelf terug in de tijd).

Het is maandag 9 december 2024 14:45 uur.

Groter dan ikzelf ben en met een stem van een volwassen kerel zit hij langs me in de auto.

“ Ehm , waar is die linkerhendel voor?

“Rechts /links knipperlicht en je doet er de lampen mee aan.”

“En de rechter”?

Ik zet hem aan en de ruitenwisser beweegt.

“Ah ok..”

Ik vraag hem of hij al bezig is met de voorbereiding op zijn rijlessen en hij geeft serieus en veel te snel antwoord dat hij in september 2025 mag starten.

“Je bedoelt starten met rijlessen?”

“Ja, met 16,5 mag ik beginnen.”

…

 Ik weet niet wat ik hoor. In mijn hoofd is de alarmknop ingedrukt en de adrenaline baant zich een weg door alle aderen die mijn lijf rijk is. Scherp blijven nu, scherp blijven.

Vanaf vandaag.. je kon nog wat jaren achterover hangen moeders, maar nu echt niet meer. Nu is het tijd voor verandering, vandaag begin je en ga je hier je best voor doen.

Vanaf vandaag is het menens… mama!

Nu zoek ik altijd wel naar informatie, kennis die vooral ook bij mij past. Zeg maar.. zoeken in je eigen  straatje. Vind er wat van. Maar zolang het werkt, werkt het.

Eerst komt de overkill aan informatie, daarna de vereenvoudiging en de “welke manier staat mij het beste” keuze.

Welnu, er zijn 3 dingen die dit overleefden.

Ze zijn eenvoudig doch doordacht,  ze zijn vele malen beoefend door derden, bevatten humor en ze passen in mijn leefstraatje.

Nummer 1: Waakzaam afwachten (watchfull waiting).

Zie jezelf als een dikke luie poes (oranje ofzo) die in een hoek ligt. Hij ziet eruit als suf en afwezig, maar van binnen is hij alert en waakzaam. Heel lang doet hij niets.. laat hij de puber zijn gang gaan en zorgt hij voor warmte en gezelligheid. Maar dan.. op het moment dat de poes weet dat het moment daar is, slaat hij zijn slag. Dan verandert hij in een sterke, actieve tijger, klaar voor actie. Dan pakt hij zijn puber bij het nekvel en arrangeert een goed gesprek met duidelijke doch dringende taal. Na deze excercitie gaat de dikke luie poes weer terug naar zijn hoek. Waakzaam en afwachtend, tot de volgende situatie zich aandient.

Nummer 2:  Liefdevol verwaarlozen.

Het idee erachter is dat je puber leert, na al die jaren van afhankelijkheid, dat ze klaar zijn om te geven, om te delen en om er zelf achter te komen dat, juist nu het leven alleen om hem draait, het leven niet alleen om hem draait.

Hoe verwaarloos je je puber dan liefdevol?

Ben die dikke (oranje) poes.

Laat anderen ondertussen je puber beïnvloeden. Laat ze veel soorten anderen ontmoeten.., vrienden, volwassenen, coaches, werkgevers.. etcetera. Duw jezelf van je puber af en ga in een hoek zitten wachten. En wees waakzaam. Duw hem liefdevol de maatschappij in. Blijf een dikke (oranje) poes en kom in actie indien nodig.

Nummer 3:  Zie hem als een kamerplant.

Zeer onder de indruk ben ik van deze kamerplant metafoor. Sober doch doelmatig.

Beschouw je puber als kamerplant. Laat ze met rust, geef ze water af en toe en  zorg voor warmte en zonlicht. Helder verhaal. …”hoe ga je die rijlessen bij elkaar verdienen? “ vroeg ik. “Misschien wordt ik model bij F. Models” .. zei hij op serieuze toon. En de dikke (oranje)  poes  bleef rustig in zijn hoek zitten. Waakzaam en afwachtend.