Lieve dochter van 3 die zich afvraagt waarom ze geen 10 is, net als haar broer.
We zijn eruit, jij en ik.
De afgelopen weken zaten we in een soort van escaperoom waarvan ik in ieder geval niet de puzzels had bedacht.
We waren ongemerkt in de kamer beland en de deur viel in het slot. We probeerden er toen maar zo goed en zo kwaad mogelijk uit te ontsnappen. En ja, hoera, we zijn ontsnapt…
Maar goede genade wat hebben we mekaar in de weg gezeten.
Iedere keer als ik een raadsel wilde oplossen, was je het niet eens met hoe ik dat deed. Nee, jij moest zonodig ook je credits halen, althans dat dacht ik want het voelde zo. Je leed duidelijk aan zelfoverschatting, her en der wat theatrale persoonlijkheidskenmerken en je gedrag viel onder de noemer anti-sociaal en over de grens.
Ik vond het daarbinnen niet fijn!
En ik durf nu…nu we goddank de code gekraakt hebben, wel te stellen dat ik niet alleen voor mezelf spreek. Jij vond het daar ook allerminst gezellig.
Maar waarom deed je dan zo? Waarom trok je mijn batterij zo snel leeg en moest ik de hele dag maar energie aan je geven? Tjonge jonge ik was net een kapotte accu die te vaak aan de stekker moest. Even weg van jou, even opladen. Ik vroeg me dat in die kamer, afgesloten van frisse lucht, een heldere geest en realiteitszin, echt af.
Al zoekende in die kamer zag ik ook helemaal niet waar je je mee bezig hield. Je had tussen het ruziemaken door een eigen bedrijfje opgezet. Je produceerde dagelijks, ik overdrijf niet, gemiddeld 15 tekeningen. Je eiste als een echte directrice meer kleurtjes en je wilde naar de Action voor glitters en lijm en nog meer roze blaadjes. Ik was je houding beu en zei op een dag, toen de ergernis hoog zat en mijn accu al bijna rood knipperde, : “dan moet je maar eens wat
langer over 1 tekening doen, want dan zijn ze ook niet zo snel op”. 
Bam..
Ik zei dat.
Ik zag er duidelijk geen verdienmodel in…toen.
Ze zat er beteuterd bij en ik verwachtte weer een scène maar ze antwoordde; “ ok dan…” en ze stopte met kleuren en liep naar de I-pad.
“En je gaat niet schermen?” riep ik nog na …. en ik liet haar verdrietig en alleen zitten. Ik had het alweer gehad met mijn dochter. Alweer. Ik nam even tijd voor mezelf… je denkt op zo’n moment echt dat je dat nodig hebt. He …nu weet ik dat die momentjes voor mezelf na een fikse catfight funest zijn voor haar. Ik liet haar gewoon stikken, dat is wat ik deed.
Mijn blik viel op de 15 roze tekenblaadjes die de hele tafel bedekte en voordat ik ze argeloos bij de kranten wilde kwakken zag ik wat ze getekend had en was er bij mezelf een moment van totale verwarring.
Irritatie ging over in schuld….heel veel schuld…een tsunami … en spijt en daarna was er de grote AHA-erlebnis.
Ze had alleen maar hartjes getekend, op ieder blaadje een hartje, want hartjes kan ze goed tekenen. (en de F, maar die zag ik niet). Ik liep naar haar toe en vroeg voor wie de hartjes waren. “Voor jou ‘ zei ze.
Ik vroeg later aan mijn vriend of hij vond dat ik een korter lontje had de afgelopen weken. “Als het om je dochter gaat wel ja” , zei hij. “ Bij mij doet ze niet zo…” “maar ik snap het wel, want ze doet ook vervelend bij jou, ach, zal wel een fase zijn..”
“Maar jij krijgt wel al die hartjes”…zei hij nog. “Misschien wil ze het wel goedmaken met die hartjes…”
Ai… ik wist genoeg. En ik keek in de spiegel.
Vanaf dat moment zie ik het pad van jou en mij weer helder. De accu is gemaakt, de code gekraakt en we zijn uit die vreselijke escaperoom met alleen maar onduidelijkheid en moeilijke vraagstukken ontsnapt, ruim binnen de tijd zelfs wat mij betreft.
Zij ontdekt pas wie zij is als iemand haar vertelt wie zij is.
Ik moet haar vertellen, uitleggen , voorleven en eerlijk zijn.
En als ik iedere dag tegen haar zou zeggen dat ze een vervelend kind is, dan is dat wat ze denkt dat ze is.
En als ik haar iedere dag vertel dat ze er mag zijn, dan is dat wat ze denkt en waarin ze gaat geloven.
Kijk, als ik iedere dag alles doe wat ze zegt, dan denkt ze dat ze een prinses is.
En als ik iedere dag zeg hoe ze mij op de wekker gaat… tja.. dan voelt ze zich niet geliefd bij mij en ontstaat er een overproductie aan hartjes die bij de kranten eindigen. Niet de moeite waard blijkbaar.
En als ik haar dagelijks laat geloven dat ze het zelf moet opsoppen omdat mama even een momentje nodig heeft, dan zal ze mama echt niet meer om hulp vragen op den duur.
Want ze denkt en ze doet wel alsof ze op kamers kan, maar dat kán ze helemaal niet en dát ze dat niet kan, dat wéet ze nog helemaal niet!
Goh, was die ontdekking nou zo moeilijk voor mama de kinderpsycholoog.
Blijkbaar wel. Niet erg.
En na het hartjes incident is er echt wezenlijk iets veranderd.…bij mij.
Ik laat haar niet meer alleen achter in een discussie, ook niet als mijn gevoel zegt dat ik even bij haar weg wil en omdat haar gedrag me bijna de stad uit zet. Ik doe nu beter mijn best, omdat ik weet dat ze het niet alleen kan en pas 3 is. . Ik zeg dat ik zie dat ze boos is en dat dat mag, maar dat er geen glitterlijm komt, maar misschien wel een andere keer en ik blijf bij haar totdat ze kalm is, en dat gaat met de dag sneller.
De hartjes tekeningen heb ik opgehangen, Op mijn werk, op mijn slaapkamer, in de keuken, in de woonkamer en op haar eigen slaapkamer. En we delen ze uit aan de rest van de familie, met volledige overgave en ik zie erop toe dat men ze op waarde weet te schatten.
Ik heb haar gevraagd wat hartjes zijn en ze haalde haar schouders op… Ze wist wel dat mensen op hartjes reageren, dat mensen blij worden van hartjes. Dat had ze al lang in de smiezen.
Toen heb ik haar verteld dat hartjes een soort kusjes zijn die je aan iemand geeft om te zeggen hoe lief je iemand vindt.
Haar productiebedrijf draait inmiddels overuren. En haar klanten zijn zeer tevreden.
Let’s move on!