Mijn dochter is een actief meisje.
Mijn dochter is aanwezig en staat zo ongeveer de hele dag “aan”.
Haar broertjes zijn wat aardser, wat ouder ook, en vooral kalmer…
Dan heeft u nu vast een beeld.
Mijn dochter kan een rollenspel met je aangaan en speelt dan de moeder, het kind, de hond, jouw rol, jouw hond en jouw kind. Tegelijk. Zoals zij denkt dat het rollenspel gaat.
Met andere woorden: jouw taak is het om erbij te komen zitten, liggen of staan, net hoe ze het graag wil, en dan je mond houden. Alleen iets zeggen als zij aangeeft dat je iets gaat zeggen.
Ze is, hoe zal ik het zeggen, best wel…
DO..MI…NANT
In november werd ze 4 en ging ze voor het eerst naar school. En ik wist op dag 1 al dat we na schooltijd bij de juf op het matje konden komen.
“ Uw dochter is op een kindje gaan zitten en nu is het kindje plat”
of
“ Uw dochter heeft vandaag de les overgenomen en de juf vastgebonden op de stoel”
of
“ Uw dochter zit niet meer in de klas en gaat op eigen houtje iedere dag naast haar broer zitten”
Gelukkig hoorden we de eerste weken niks. Nee, in januari pas…
Het 10 minuten gesprek begon met de vraag: “Wat zegt ze thuis over hoe het gaat?”
Ochtegodde ik wist genoeg.
Thuis is ze erg enthousiast en wil ze vooral veel afspreken, gaven we aan.
“ Ja” zei de juf, “ Ze houdt inderdaad van gezelligheid en ze vindt de speelhoek hier erg leuk”
“ En ze wil niet graag op de foto, herkennen jullie dat?
Ik liet dat even tot me doordringen…en daarna moest ik lachen.
Mijn dochter, niet graag op de foto. De juf had wat zorgen, misschien is ze wat schuw? Ik had ook mijn zorgen, misschien speelt ze teveel toneel?
Zij? de selfiequeen? de huisvlogster? maar goed ..ik nam het serieus. Voor ieders bestwil, en haar verlegen kant moest toch ook ergens zegevieren. Enfin, we zouden het thuis eens aan haar vragen.
“ En dan nog een laatste dingetje” zei de lieve juf. “Ze kan heel duidelijk zijn naar andere kindjes en dat schrikt sommige kindjes weleens wat af, misschien zouden jullie dat thuis mee kunnen nemen in een gesprekje met haar”.
Concreet betekende dit dat, als zij eenmaal een speelmaatje had voor dat moment en wanneer een ander kindje met haar wilde spelen, zij een hele duidelijke NEE kon geven. Dat kindje droop dan af en vertelde aan de juf dat ze mijn dochter een beetje spannend vond.
“Herkennen jullie dat?” vroeg de juf nog. Hilarisch was het wel.
Het 10 minuten gesprek werd afgerond en we besloten eens een hartig woordje met onze dochter van 4 te gaan praten. Maar in mijzelf borrelde het gesprekje nog even na..
Ok, slechte nieuws, haar dominantie is op school ook ontdekt. Het goede nieuws, ze willen wel met haar spelen. Das gewoon fijn toch. Ik voelde mijn moederhart opzetten en zette daarmee mijn verdedigingsmechanisme aan. Waarom moet ik eigenlijk met mijn dochter gaan praten, laat die ouders van dat bange kind lekker met hun dochter praten.. tss beetje mijn 4 jarig kind zitten af te
zeiken omdat ze een mening heeft…
En zo’n kindje dat moeite heeft met mijn assertieve dochter leert dan wel omgaan met dominante types, nu al. Mooie kans voor die kinderen, toch? Ze zouden mijn dochter dankbaar moeten zijn.
Een beetje tegengas in het leven is goed voor zo’n kind. Alles prima toch?
Ik wilde het al glad strijken voordat ik met haar “ gesproken” had.
Nou ja, zulke kromme gedachten zijn soms blijkbaar eerst nodig voordat je bij je gezonde verstand komt.
Nee, nee, nee sprak ik mezelf toe, ben eerlijk, je was hier toch al bang voor? Jij wil gewoon stiekem een lieve, sociale en vriendelijke dochter. Een meisje zoals een meisje bedoeld is… in jouw kortzichtige ogen.
En, eenmaal kijkend in de spiegel, gaf ik toe. Ik wilde inderdaad geen dominante dochter die bovenop andere kindjes gaat zitten. Ik wilde, als ik heel heel heel eerlijk was , een lief meisjemeisje. Een meisje dat geliefd is bij al haar vriendinnetjes, dat geboren zou worden met een groot empatisch vermogen en dat op haar 4e al deelt met anderen en klaarstaat voor al haar vrienden. Een schattig en snoepig kind waar iedereen van zou houden. Dat wilde ik.
Bazige types zijn niet mijn types… wilde ik denken.
Wake up: Je bent er zelf een! Muts. Je bent zelf, als het je uitkomt zo dominant als het maar zijn kan. Anderen noemen dat zelfverzekerd, maar je neemt soms een loopje met ze. Jij bepaalt regelmatig…en dat weet je.
Ze is een kind van jou… van jou.. van de vrouw die ooit als kind haar neefje over de heg van buren gooide omdat ze voor eens en altijd wilde afrekenen met zijn stoerigheid.
Van de vrouw die als kind een maand voordat ze 4 werd al met haar neefje mee naar school ging. Ze bepaalde namelijk zelf wel wanneer het tijd was om naar school te gaan.
En je had heel even gehoopt dat die kant van jou, niet mee was uitgedreven bij de bevalling..
Afgelopen week hoorde ik haar spuien tegen haar broers. Dat ze, als ze niet met haar gingen spelen, zou besluiten dat ze nooit meer haar broers zouden zijn.
De broers, stoïcijns, kalm en verveeld gaven een duidelijke NEE. Met als waterdicht argument: “jij bepaalt niet of we wel of niet je broers kunnen zijn” .
Daar moest ze het voor dat moment mee doen.
En toen viel het me op hoe ze deed. Ze speelde alleen verder en keek schuin, lachend omhoog naar de jongens. Zij keken terug en lachten ook.
Dat was alles. Geen gehuil, geen gekwetst kind en geen oneerlijke discussie. Dat was mijn meisje.
Ze kon hun opmerking waarderen, want ze hadden feitelijk gezien gewoon gelijk. Ze liet het drama achterwege en incasseerde haar verliesmoment.
Mijn dochter heeft misschien niet alleen wat van haar moeders dominante genen, ze is vooral ook “one of the guys” , besefte ik.
Ze moet wel.
Daar moet ze het altijd mee doen, thuis, vóor corona, tijdens corona en na corona.
Die broers zijn haar referentiekader, haar sparringsmaatjes en haar antwoorden.
En in haar ogen zijn al die andere kindjes van 4 ook gewend aan de aanwezigheid van 2 broers.
Die kijken in haar beleving ook allemaal ‘de regels van Floor’ en begrijpen ook de humor van grote jongens. Bij haar wordt drama niet gewaardeerd, bij die andere kindjes vast ook niet denkt ze.
Nu is het weer helder en vind ik haar heel fantastisch. Want dat is ze natuurlijk ook.. op haar eigen manier. Ze moest gewoon een tijdje oefenen op school. Ze moest ook gaan ervaren hoe het is met meisjes van 4 die thuis geen oudere broers hebben en in de regel nog best kwetsbaar zijn als iemand hen afwijst.
Logisch toch…
Inmiddels is ze gestart in groep 2, heeft ze al hartsvriendinnen en weet ze verdomd goed hoe ze zich moet gedragen als een lief meisje meisje. Daar houden andere meisjes van, dat heeft ze wel door.
En thuis? Thuis laat ze zich door haar twee broers met veel plezier in een diep, koud zwembad gooien.
www.praktijkmaudsimons.nl